Ich , „Stani“ wie Freunde und Kollegen mich nennen, kam als junger Mann von der Oberlausitz nach Hamburg. Meine Wurzeln sind mir sehr wichtig, das sorbisch-katholische Elternhaus und die Kindheit mit zehn Geschwistern haben mich tief geprägt. Ostern ist für mich noch immer das wichtigste Fest. Dann fahre ich nach Hause, treffe die Familie, steige mit Frack und Zylinder auf's Pferd und schließe mich den Osterreitern an.
Štó, jeli nic my, móže hrožacemu strachej zadźěwać, zo naš mólički narod zahinje kaž kwětka bjez wody?
Daloko zwonka Łužicy bydlo, klinči tuta sada kaž prowokacija. To trjechi. Ale njemóžu prěć, zo je mi wutroba najebać němskeho wobswěta, wostała serbska. A to je derje tak.
Čehodla pisam na mojej homepage docyła serbsce?
Dokelž wužiwam swoju maćeršćinu - wšudźe a wšědnje. Potajkim tež tu.
Pochadźam z wulkeje Nawkac swójby, rodźeny w měsće (Budyšinje) a wotrostł we Wotrowje.
Serbsku polytechnisku šulu sym w prěnim lětniku w Njebjelčicach wopytał, potom lěta dołho we Wotrowje a Klóštrje (Pančicach) a skónčnje rozšěrjenu wyšu šulu w měsće (Budyšin) 1978 zakónčił. 1980 započach w Lipsku medicinu studować a zakónčich swój studij 1986. Wostach w Lipsku a dźěłach w katolskej chorowni swj. Hilžbjety. Bołmončku lěta 1989 wupućowach do zapada, do Hamburga.
Moje dalše žiwjenje - to njebě jenož mědlizanje, ně, to bě přewažnje bój. Dźeń wotednja.
Druhdy dobudźeš a druhdy přěhraješ. Móžeš płakać abo so radować. Planuješ – a zaćisnješ. Nadźija a rezignacija njewopušćitej hrajnišćo, na kotrymž pod hołym njebjom k žiwjenskej hrě nastupiš, so z wjedrom raduješ a njewjedrom bědźiš, honiš a soniš, so prócuješ a poćiš, wodychnješ a zadwěluješ, njewědźo, hdy wěčny sudnik zemsku hru wothwizda.